Accueil  ♪  Articles  ♪  Oeuvres de Grieg  ♪  Agenda  ♪  Liens  ♪  Contact
	OEUVRES DE GRIEG Oeuvres avec numéro d'opus Oeuvres avec numéro EG Classement par genre	12 Mélodies sur des poèmes de A.O. Vinje op.33 12 Melodier til dikt av A.O. Vinje op.33 Guten Våren (version avec orchestre voir EG 177 n°5) (version pour cordes seules voir op.34 Nr.2) Den sårede (version pour cordes seules voir op.34 Nr.1) Tyttebæret Langs ei Å Eit Syn Gamle Mor (version pour piano seul, voir op.52 Nr.6) Det Første Ved Rondane Et Vennestykke Trudom Fyremål (version pour cordes seules voir op.53 Nr.1) Les 12 Mélodies sur des poèmes de Vinje, complétées en 1880, témoignent de l'intérêt de Grieg pour le nynorsk, la variante du norvégien parlé dans la région de Bergen. Les poésies abordent des sujets très diversifiés, et on y trouve une des mélodies les plus célèbres de Grieg, Våren (Le printemps). Le n°9 (Ved Rondane) a été arrangé pour choeur de femmes (2 voix de soprano et 1 voix d'alto). TEXTES (Aasmund Olavsson Vinje) 1. Guten Du ferer vidt, og du verdt trøytt og Foten skjer. Du græt, so Puta ofte bløytt av Tårer er. Med dette Salt du vaskas ut, til dess du fær I deg den sleipe, kvasse Lut, som Livet tvær. Då veit du hvad det seia vil, at døy ifrå det, Som Ein lagde Hugen til, og Elsken på. Det Grøne såg du krullas turt, som Blom til Høy. Det Mindste var: ho visna burt di Ungdomsmøy. Dersom du ikkje svikan var so mang ei Gong, Du Kjærleik aldri sungi har med rette Song. Du på Ruinene må stå av Livet ditt, Fyrst rigtig då du rett kan sjå ikring deg vidt. 2. Våren 1. Enno ein Gong fekk eg Vetren å sjå For Våren å røma; Heggen med Tre som der Blomar var på, Eg atter såg bløma. Enno ein Gong fekk eg Isen å sjå Frå Landet å fljota. Snjoen å bråna og Fossen i Å Å fyssa og brjota. Graset det grøne eg enno ein Gong Fekk skoda med Blomar; Enno eg høyrde at Vårfuglen song Mot Sol og mot Sumar. 2. Enno ein Gong den Velsignad eg fekk At Gauken eg høyrde, Enno ein Gong ut på åkren eg gjekk, Der Plogen dei kjøyrde. Enno ein Gong fekk eg skoda meg varm På Lufti og Engi, Jordi å sjå som med lengtande Barm At sukka Sengi. Vårsky å leika der til og ifrå, Og Skybankar krulla, So ut av Banken tok Tora til slå Og kralla og rulla. 3. Så giddren endå meg unntes å sjå På Vårbakken dansa, Fivreld å fløksa og fjuka ifrå Der Blomar seg kransa. Alt dette Vårliv eg atter fekk sjå, Som sidan eg miste. Men eg er tungsam og spyrja meg må: Tru det er det siste? Låt det so vera: eg mykje av Vent I Livet fekk njota; Meire eg fekk, enn eg hadde fortent Og Allting må trjota. 4. Eingong eg sjølv i den vårlege Eim, Som mettar mit Auga, Eingong eg der vil meg finna ein Heim og symjande lauga. Alt det, som Våren imøte meg bar Og blomen, eg plukka, Federnes Ånder eg trudde det var, Som dansa og sukka. Derfor eg fann millom Bjørkar og Bar I Våren ei Gåta; Derfor det Ljod i den Fløyta eg skar, Meg tyktes å gråta. 3. Den Særde Mitt Hjarta har vori i Livets Strid, Og mangt eit Sår har det fengi; Det låg sjukt og sårt i so mangei Rid, Men endå har det til denne Tid Frå Leiken med Livet gjengi. Men Ær på Ær etter Sår på Sår Der er på kvar einaste sida, Og opp dei brjota kvar evig Vår, Når Lauvet spretter og Isen går Og Gauken gjeler i Lida. Men Blomar bløma i desse Ær, Og blømande Blom er tåret. Det soleis ogso med Jordi er: Når Regn og Dogg ho frå Himlen fær, So veksa Blomar i Såret. 4. Tytebæret Tytebæret opp på Tuva Voks utav ei liti Von. Skogen med si grøne Huva Fostrar mang ein raudleitt Son. Eingong seint om Hausten Lagde liten Svein til Bærskogs ut: "Raudt eg lyser," Bæret sagde, "kom åt meg, du Vesle-Gut. Her ifrå du meg må taka; Mogi Bær er utan Ro. Mal meg sundt, at du kan smaka Svaledrykken av mitt Blod! Mognar du, so vil du beda Just den same Bøn, som eg. Mogen Mann det mest må gleda, Bort for Folk å gjeva seg. 5. Langs ei Å Du Skog! som bøyer deg imot Og kysse denne svarte Å, Som grever av di Hjarterot Og ned i Fanget vil deg få. Lik deg eg Mang ein munde sjå, Og allerhelst i Livsens Vår, At han den Handi kyste på, Som slo hans verste Hjartesår. 6. Eit Syn Ei Gjente eg såg som gjorde meg fjåg, Det var, som eg det skulde drøyma. Eg såg meg so sæl, eg minnest det vel: Eg aldri det kjem til å gløyma. Som naglad eg stod og raudna som Blod, Det gjekk for Øyra mitt som Lundar; Eg såg henne der, eg ser henne her, Eg ser henne best når eg blundar. Om let og om Lag og Andletets Drag, Og all henar Venleik og Sæla, Og Augo, som brann, eg seia ei kan: Eg ser det, men kan ikkje mæla. Eg fær det vel sjå, man aldri kan få Kvi syna seg for meg ho turvte? So ljos og so rein som Soli ho skein, Men burte og burte og burte. 7. Gamle Mor Du gamle Mor! du sliter arm, So Sveiten er som Blod, Men enddå i ditt Hjarta varm. O du meg gav min sterke Arm Og dette ville Mod. Du turka Tårer av mi Kinn So mangein Herrens Gong, Og kyste meg som Guten din Og bles meg uti Barmen inn Min sigerfulle Song. Og gamle du, du gav til meg Mi mjuke Hjarterot; Og derfor må eg elska deg, Hvarhelst eg vankar på min Veg, Om so på villand Fot. 8. Det fyrste Det Fyrste du har å gjera, Mann, Det er å døy, Når ikkje du lenger elska kan Den fagre Møy. For då er det ute med spræke Gut Og Mannens Verd, For då er Livet alt brunni ut Det Oske er. Og derfor stødt som det beste galdt Eit Hjartelag. Og derfor Mannen han elskar alt Til Døyanddag. Og lever der Nokon, som ikkje Liv Av Kjærleik saug, Då gjeng han atter og sviv og driv Som bleike Draug. 9. Ved Rondane No ser eg atter slike Fjell og Dalar, Som dei eg i min fyrste Ungdom såg, Og same Vind den heite Pan nå svalar; Og Gullet ligg på Snjo, som før det låg. Det er eit Barnemål, som til meg taler, Og gjer meg tankefull, men en då fjåg. Med Ungdomsminne er den Tala blanda; Det strøymer på meg, so eg knapt kan anda. Ja Livet strøymer på meg, som det strøymde Når under Snjo eg såg det grøne Strå. Eg drøymer no, som før er alltid drøymde, Når slike Fjell eg såg i Lufti blå. Eg gløymer Dagsens Strid, som før eg gløymde, Når eg mot Kveld av Sol ein Glimt fekk sjå. Eg finner vel eit Hus, som vil meg hysa, Når Soli heim til Natti vil meg lysa. 10. Et Vennestykke Tro ei Venner, Om du kjenner end dem aldri så. En af disse mine, Vogt dig du for dine, Tog den Gjente, Som jeg kjente Og tok Sikte på. Han tog "Fuglen". Jeg er Uglen, sittende på Kvist- Mange ere fløyne Bort med blanke Øyne Fra mig gamle, Som må famle Uten Ro og Rist. 11. Trudom Guds Rike er eit Fredens Rike, Men det til Ufred vendes om. Der føres Strid foruten Like, So Nåden fær so lite Rum. Dei Beste Livet låta må, Fordi dei meir enn Andre sjå. Gud vil os endå nådig hyrda Og sist frå Villska få os bort, Han veit at om vi Broder myrda, So for hans skuld det alt verdt gjort. I Nåde den han tenkjer på, Som drap for Himlen sjølf å få. 12. Fyremål Vegen vita, på Villstig venda, Fram å fara og Færdi enda; Vi mot Målet må soleis halda Ellers vil vi på Vegen falla. Enn eit år yver bratte Bakkar, Haug og Hamrar og høge Slakkar, Fjell og Fjøre og Fjord, som bryter, Flod som fløymer og Foss, som tyter, Må vi vandra og Vegen fara, Måtte Makti og Mergen vara, ja vara! Kom då, Snille, vi slita saman. For den Gilde er Gant og Gaman. Trygt og trofast vår Norsk vi tala, Med det same Slags Mål vi mala. Kom då, Snille, vi slite saman, For den Gilde er Gant og Gaman. Vegen vi ta, på Villstig venda, Fram at fara og Færdi enda: Vi mot Målet må soleis halda Ellers vil vi på Vegen falla.